ดอกฝน เป็นกวีเล่มที่สองของผู้เขียนละไมมาด คำฉวี ผ่านมาแล้วเนิ่นนานสำหรับบทกวี "ดอกฝน" ของกวี-นักหนังสือพิมพ์ "ละไมมาด คำฉวี" นับแต่ฉบับพิมพ์ครั้งแรกเมื่อปี 2535 จวบกระทั่งปัจจุบัน "ดอกฝน" ก็ได้มีโอกาสกลับมาโลดแล่นอยู่ในบรรณพิภพอีกครั้ง กวีนิพนธ์เล่มนี้ ผู้เขียนพรรณนาธรรมชาติในแง่บวก แล้วเปรียบเทียบชีวิตคนในแง่ลบ เพื่อตั้งคำถามและแสวงหาสิ่งที่ดีกว่าให้แก่มนุษย์ เป็นกวีนิพนธ์ไร้ฉันทลักษณ์ที่พรรณนาถึงแมกไม้และธรรมชาติ ทั้งท้องทุ่ง ภูเขา แม่น้ำ โดยให้อารมณ์กับธรรมชาติว่ามีความเกื้อกูล หล่อเลี้ยงชีวิต มีรายละเอียดที่น่าค้นหาว่า สิ่งละอันพันละน้อยเหล่านั้นดำรงอยู่ได้อย่างไร และเหตุใดสรรพชีวิตจึงโหยหาธรรมชาติ ในขณะเดียวกัน ผู้เขียนก็ตั้งคำถามถึงความเป็นจริงของ "คน" ว่า ชีวิตจิตใจของคนสวยงามเหมือนธรรมชาติที่พยายามทะนงตนอยู่ในปัจจุบันหรือเปล่านั่นเอง คำนิยม "ละไมมาด คำฉวี" มีความสามารถเลือกคำมาใช้ในการแปรสิ่งอันเป็นนามธรรมให้เห็นชัดเจนเป็นรูปธรรม ไม่ว่าจะเป็นเงา อารมณ์ ความฝัน หรือความคิดให้มาเข้าทรงอยู่ในตัวอักษรของเขา และกลายเป็นสิ่งที่มีรูป รส กลิ่น เสียง และสัมผัสได้ -- เสนีย์ เสาวพงศ์ -- จะเห็นว่ากวีได้ถ่ายทอดเทอารมณ์ความรู้สึกของเขาให้แก่ธรรมชาติ และแล้วธรรมชาติก็สะท้อนความรู้สึกนั้นกลับคืนมาสู่เวิ้งแห่งจินตนาการของกวีอีกทอดหนึ่ง อาศัยการ "สื่อสารติดต่อ" กันเช่นนี้เองที่ "ละไมมาด คำฉวี" ได้สร้างท่วงทำนองของกวีที่มีความแตกต่างกับคนอื่นๆ -- บรรจง บรรเจิดศิลป์ --